Szwajcarski reżyser nominowany w 2001 roku do Oscara za film Fotograf wojenny przyjeżdża do Nowego Jorku i rozwiesza na Brooklynie ogłoszenia w poszukiwaniu osób, które zostały ostatnio… porzucone. W mieście, gdzie psychoanaliza jest drugą religią, a ludzie uwielbiają mówić o sobie, nie musi długo czekać na bohaterów.
Młoda florystyka, która przegrała rywalizację o ukochanego z tajemniczą 23-latką, tłumacz niepokojąco przypominający Allena Ginsberga oraz zakochana w burlesce pin-up girl opowiadają o swoim bólu i często desperackich próbach ułożenia życia na nowo. Ich wyznania komentuje antropolożka, która pisze pracę naukową o zmianach w mózgu zachodzących u osób, przeżywających miłosny zawód. Jej spojrzenie to frapująca mieszanka fachowej wiedzy, podawanej w bardzo przystępny, amerykański sposób i fascynacji wciąż nieuchwytnym zjawiskiem miłości – potężnej siły, pchającej naprzód cywilizację. Naukowe fakty nie brzmią zachęcająco: mózg, pozbawiony dopaminy zapewnianej przez miłosną relację reaguje bólem podobnym do tego przy bólu zęba. Nieprzespane noce i bezustanny płacz to nic innego jak narkotykowy głód – przynajmniej w świetle nauki.
W tle łamiących serce historii ich wcale nie cichy świadek – Nowy Jork. Poezja metra i ikonicznej architektury, orgia świateł widzianego z oddali Manhattanu, jogging w Central Parku, czerwone cegły i schody przeciwpożarowe Brooklynu, weekendowe wyprawy wzdłuż rzeki Hudson, wesołe miasteczka Coney Island, eleganckie bary SoHo i hipsterskie kooperatywy Williamsburga. Poruszający się wśród nich bohaterowie to postaci, w których miesza się ekstrawertyzm Woody’ego Allena, ciepła nostalgia Paula Austera i samotność Edwarda Hoppera.
To świat miłości 2.0 – kochankowie nie rozstają się ze swoimi designerskimi laptopami, komórkami, są wciąż podłączeni do mediów społecznościowych, bezustannie sprawdzają ekrany telefonów. Nawet rozdzieleni oceanem, potrafią zasypiać wpatrzeni w siebie za pośrednictwem Skype’a.
To także portret Ameryki i jej niesłychanej witalności
