Środkowa część Teenage Apocalypse Trilogy Arakiego, zapowiadana jako pierwsza heteroseksualna produkcja twórcy ruchu New Queer Cinema, jest wariacją na temat kina drogi i historii o seryjnych mordercach. Film otwiera intensywna sekwencja klubowa, w której stroboskopy miesza się dudniącym kawałkiem Nine Inch Nails. Na imprezie poznajemy Amy Blue i Jordana White’a, parę młodych ludzi poszukujących mocnych wrażeń. Wkrótce dołącza do nich tajemniczy, wytatuowany Xavier Red, z którym bohaterowie nawiążą burzliwą erotyczną relację. Stracone pokolenie było najbardziej kontrowersyjnym filmem Arakiego, wzbudzającym skrajne reakcje widzów i krytyków, od świętego oburzenia po obwołanie reżysera nowym Pasolinim. Z perspektywy dwóch dekad Stracone pokolenie wydaje się kwintesencją filmów indie lat 90.: wystylizowane dialogi, ultrafiolet i dekadencko piękni bohaterowie, których ulubionym zajęciem jest chodzenie do sklepu, nadużywanie substancji psychoaktywnych i eksplorowanie własnej seksualności.
Ewa Szabłowska
47%
48/100
