Po 1927 roku, w epoce rozkwitu kina dźwiękowego, wielu młodych hiszpańskich aktorów wyruszyło do Stanów Zjednoczonych, licząc na znalezienie pracy przy dużych produkcjach filmowych, masowo realizowanych w hiszpańskiej wersji językowej. Niestety, wraz z pojawieniem się dubbingu, umożliwiającego dotarcie do publiczności we wszystkich krajach, większość hiszpańskojęzycznych artystów popadła w zapomnienie. Wyjątek stanowili Edgar Neville, Enrique Jardiel Poncela czy Imperio Argentina, którzy powrócili do Hiszpanii i tam kontynuowali karierę.
