„Sztuka nie mówi prawdy, sztuka przekonuje do prawdy” – to słynne zdanie Jana Świdzińskiego (1923 – 2014) wprowadza w samo sedno jego koncepcji sztuki jako sztuki kontekstualnej, sformułowanej w 1976 roku, a rozwijanej przez wiele lat nie tylko w teorii, ale także w intensywnej praktyce kuratorskiej i artystycznej.Film Piotra Weycherta kondensuje różne wymiary aktywności Jana Świdzińskiego poprzez fragmenty rozmów, performansów, realnych i fikcyjnych prezentacji jego prac, by uchwycić przede wszystkim to, co stanowi o specyfice oddziaływania tej niezwykłej postaci na uczestników sztuki, artystów i teoretyków. Ujęcie zjawisk sztuki, jakie zaproponował Jan Świdziński, przyniosło mu międzynarodowe uznanie, a jego idea jest do dziś jednym z kluczowych punktów odniesienia dla refleksji nad dynamiką sztuki współczesnej. Potwierdzają to zawarte w filmie wypowiedzi m.in. Josepha Kosutha i Richarda Martela. Świdziński niejednokrotnie podkreślał: „Pisząc swoje tezy sztuki jako sztuki kontekstualnej, nie chciałem proponować nowego kierunku sztuki, lecz po prostu powiedzieć, jaką sztuka się staje, czy nam się to podoba, czy nie”.
