Sundog, starszy mężczyzna o aparycji kogoś pomiędzy hipisem a kowbojem, idzie z bronią przez pustkowie, aż nagle staje, przyklęka, celuje – i strzela. Chwilę później widzimy, jak oddaje mocz, kiedy upolowany przez niego dzik dogorywa na ziemi, trzęsąc się i wierzgając nogami. Takie właśnie jest życie naszego bohatera: surowe i bezlitosne, ale też pełne anarchistycznej swobody. Kamera wiernie podąża za tym pustelnikiem podczas codziennych czynności, pozwalając zanurzyć się w jego świecie. Zamiast konwencjonalnej dokumentalnej narracji, dostajemy ciąg reporterskich impresji, którym akompaniują zarazem ogłuszające i hipnotyczne nagrania terenowe. Minimalizm formy prowokuje do zastanawiania się nad postacią Sundoga – czy jest on romantykiem tęskniącym za prymitywną przeszłością, czy prototypem nowego rodzaju człowieka, jaki nastanie po krachu cywilizacji?
[Piotr Mirski]
