Swoiste kino drogi, któremu udało się uchwycić starożytne obyczaje i tradycje żyjące pod powierzchnią zgrzebnej postradzieckiej rzeczywistości. Dyrektor zakładów papierniczych, na pierwszy rzut oka niewzruszony i beznamiętny Miron Aleksiejewicz, chce tradycyjnie, zgodnie z obyczajami ludu Merja, pożegnać się ze swoją zmarłą żoną. Merja to plemię ugrofińskie, które niegdyś zamieszkiwało na północnym Powołżu, wokół jeziora Nero. Po podboju tych terenów przez Państwo Moskiewskie, Merja ulegli asymilacji i rozpłynęli się wśród Rosjan. Udaje się w podróż po miejscach gdzie kiedyś spędzał z żoną miesiąc miodowy. W podróży przez opustoszały, bezkresny krajobraz towarzyszy mu fotograf o imieniu Aist, któremu Miron zwierza się z intymnych szczegółów swojego życia z żoną. Fabuła spleciona jest ze wspomnień bohaterów i obrazów obrzędów zapomnianego ludu.
