Tytułowa Sira to składający się z pięciu milionów wersów, jeden z najbardziej znaczących arabskich poematów. Wykonywany jest przy akompaniamencie muzyki, przekazywany ustnie z pokolenia na pokolenie. Opowiada dzieje wędrówki ludów z Półwyspu Arabskiego do Afryki Północnej i wprost odnosi się do rozprzestrzeniania się islamu w wymienionych obszarach. UNESCO uznało go za niematerialne dziedzictwo ludzkości. Bohaterem filmu jest 80 letni Sayyed el- Dawwy, ostatni żyjący recytator Siry, znający na pamięć cały poemat. Wraz z jego śmiercią Sira może zniknąć.
Sayyed nie potrafi pisać, ani czytać, a całe swoje życie poświęcił na nauczenie się na pamięć pięciu milionów wersów Siry. Jest jedynym znającym cały poemat. Opanował go do takiego stopnia, że może dowolnie improwizować historie w nim zawarte. Wykonując Sirę zarabia na życie, występuje głównie w Egipcie, skąd pochodzi. Sayyed postanawia nauczyć Siry i całego rytuału z nią związanego swojego 27-letniego wnuka Ramadana el-Dawwy. Jednak czy wielki epos opowiadany w tradycyjny sposób może zainteresować współczesnych słuchaczy?
Sayyed chce za sprawą wspólnych koncertów przekazać wnukowi całe dziedzictwo Siry, tymczasem wnuk zamiast tradycyjnych wykonań woli te zahaczające o współczesną popkulturę. Mamy dzięki temu niezwykłą okazje do obserwacji, jak ścierają się tradycja i nowoczesności we współczesnym Egipcie. Z filmu wyłania się fascynujący obraz świata zawieszonego gdzieś pomiędzy tradycją a nowoczesnością. Być może tradycyjny sposób wykonywania Siry zniknie, to paradoksalnie jednak za sprawą kultury popularnej interpretującej go na swój sposób i dopasowywującej do współczesności Sira jako opowieść przetrwa i wciąż będzie atrakcyjna dla nowych odbiorców. I chyba to jest właśnie największą siłą każdego ludowego eposu i jego odważnych wykonawców.
