Rozpisana na 22 rozdziały filmowa „Księga Tundry” to kronika codziennego życia należącej do ludu Czukczów rodziny Wukwukai (co oznacza „Mała Skała”). To też rzadka okazja do przyjrzenia się tej mało znanej kulturze. Bohaterowie filmu mieszkają na dalekim wschodzie Rosji i prowadzą życie w trudnych warunkach tundry.
Czukcze to jeden z autochtonicznych ludów Syberii. Obecnie ich populacja liczy około 16 tysięcy osób i zamieszkuje głównie najdalej na wschód wysuniętą część Rosji – Półwysep Czukocki. Ich podstawowym zajęciem jest tradycyjna koczownicza hodowla reniferów. Stada są bardzo liczne, a zwierzęta oswojone w niewielkim stopniu. Renifery to podstawowe źródło mięsa i skór, ale wykorzystuje się je także jako zwierzęta pociągowe. Kluczowe dla hodowli jest przemieszczanie się stada zgodnie z rytmem pór roku – latem pasterze pędzą je na północne pastwiska, a zimą prowadzą bardziej na południe.
Tundra bynajmniej nie sprzyja osiedleniu się: zima jest tu bardzo sroga i czasem może potrwać aż do 10 miesięcy, a temperatury spadają nawet do minus 50 stopni Celsjusza. Wśród skąpej roślinności dominują mchy i porosty, którymi przede wszystkim żywią się hodowane przez bohaterów Wachruszewa zwierzęta. Siedemdziesięciodwuletni Wukwukai jest głową rodziny, która zgodnie z patriarchalną tradycją kultywuje koczowniczą hodowlę reniferów. Jedynie stara radiostacja zapewnia tutaj kontakt ze światem: wokół dominują bowiem bezkresne obszary tundry. Wukwukai stara się przekazać swoim wnukom metody gospodarowania według dziedzictwa jego przodków oraz nauczyć szamanistycznych rytuałów – czyli wszystkiego, co dla Czukczów charakterystyczne. Ich codzienne zajęcia skupione wokół reniferów to nie tylko podstawa egzystencji, praca niezbędna do życia i przetrwania na tym niedostępnym obszarze – to również materia sfery sakralnej owego ludu: cykl codzienności określa rytm rytualnych świąt.
