„Narkomani” ponieśli klęskę finansową, co można chyba złożyć na karb nowatorstwa filmu Jerry’ego Schatzberga – pierwszego reżysera, który ujawnił grozę nałogu w całej okazałości. Schatzberg posłużył się naturalistycznym, werystycznym stylem rodem z cinema verite – w pozbawionym muzyki, wypełnionym tylko odgłosami miasta filmie kamera zachowuje dystans i podpatruje bohaterów, by nagle zrobić szokujące wówczas zbliżenie na igłę wstrzykującą heroinę do krwi. Narkotyki zatruwają w filmie Schatzberga burzliwy związek Ala Pacino i Kitty Winn – wtedy jeszcze początkujących aktorów, którzy zaliczają tutaj prawdziwe wejście smoka. Absolutny klasyk, protoplasta takich filmów jak „Trainspotting” czy „Requiem dla snu”.
85%
74/100
