Faye Dunaway miała już za sobą rolę w „Bonnie i Clyde”, kiedy zagrała w zapomnianym dziś debiucie Jerry’ego Schatzberga. Dopiero jednak kreacja poturbowanej psychicznie modelki okazała się dla aktorki prawdziwym wyzwaniem. I choć Pauline Kael pisała w recenzji o swojej „awersji do filmów o kobietach, których dusze zostały skradzione, zgubione bądź zniszczone” – Dunaway świetnie portretuje tutaj kobietę dręczoną przez niesprecyzowaną traumę. Pomaga jej w tym Schatzberg, który komplikuje narrację filmu, zaciera granicę między rzeczywistością i urojeniem, rozrywa opowieść retrospekcjami i niepokojącymi obrazami, które nagle wdzierają się w tkankę filmu niczym koszmar zakłócający spokojny sen.
