Film tajskiego reżysera sytuuje się gdzieś na granicy: pomiędzy jawą i snem, światłością i mrokiem, teraźniejszością i przeszłością, kinem awangardowym i fabularnym. W pierwszej części kobieta z dzieckiem odwiedza swojego ukochanego w ośrodku wojskowym na odludziu. Jest rok 2006, Tajlandia znajduje się w przededniu zamachu stanu. Nagle cofamy się o 30 lat i zastajemy bohaterkę jako dziewczynkę, która zapadła w śpiączkę. W wielkim domu opiekuje się nią matka, oczekująca na powrót męża (zaginionego żołnierza). Osamotniona kobieta nawiązuje romans z jego młodszym bratem. Tłem wydarzeń stają się prodemokratyczne wystąpienia studentów, tłumione przez władze przy pomocy policji i armii. Reżyser odwołuje się do narodowej historii, ale jego hipnotyczna wizja szybko przeradza się w ponadczasowe studium nieprzepracowanej traumy, wszechobecnego zła, rozpadu rodziny i świata. Długie, wystudiowane ujęcia wespół z rozbudowaną audiosferą i złowieszczymi, drażniącymi ucho kompozycjami na instrumenty smyczkowe tworzą nastrój grozy i przytłaczającej melancholii. W Przed świtem rzeczywistość nawiedzają duchy przeszłości, widma przemocy i nocne koszmary.
