Fren pracuje w dziale HR dużej tajskiej korporacji, której szefostwo – niewidoczne, lecz wszechobecne – notorycznie łamie prawa pracowników, mamiąc obietnicami modnej przestrzeni pracy i dynamicznego zespołu. Fren otrzymuje moralnie ambiwalentne zadanie: ma zatrudnić kogoś, kto bez protestu zgodzi się na złe traktowanie. W tym samym czasie dowiaduje się, że jest w ciąży, o czym nie wie nawet jej partner, z którym łączy ją dogasająca relacja. W najbardziej posępnym ze swoich dotychczasowych filmów Nawapol Thamrongrattanarit, ulubieniec pięciosmakowej publiczności, z surową elegancją kreśli obraz korporacyjnego labiryntu, w którym ludzkie życia są zasobem do przesunięcia i wyeksploatowania. Reżyser mistrzowsko wykorzystuje ciszę i powtarzalność gestów na rzecz minimalistycznej narracji i budowania atmosfery – dusznej i sterylnej jak biurowy open space. To zarazem satyra na kulturę pracy i przejmujące studium samotności, subtelne i wyrafinowane, w którym kryje
się echo kryzysu dzietności w Tajlandii i opresja codzienności. „Zasób ludzki” wywołuje niepokój, który trwa długo po seansie.
