Antoine D’Agata to niewidomy na jedno oko kontrowersyjny francuski fotograf, członek Magnum Photos, uczeń Larry’ego Clarka i Nan Goldin, którego zdjęcia pełne seksu, narkotyków, brutalności i poczucia zagubienia w świecie, porażają dosłownością i siłą wyrazu. Są intymnym i fragmentarycznym pamiętnikiem artysty z własnego życia i relacji z osobami, które spotyka podczas podróży w nieznane – na obrzeża otaczającej rzeczywistości i społeczeństwa. Wyreżyserowany przez D’Agatę film pokazuje nam świat, w którym żyje ten zupełnie wyjątkowy człowiek. Seks i narkotyki od zawsze były częścią jego prywatnego i artystycznego życia, bo okazuje się, że własna biografia i uprawiana przez niego sztuka połączone są w ciasnym uścisku. W filmie poznajemy postacie, które D’Agata spotyka na swej drodze. Prostytutki, alfonsi, handlarze narkotyków – wszyscy oni stają się obiektami tego fragmentarycznego, ale bardzo osobistego filmowego pamiętnika. Związki, jakie artysta nawiązuje z tymi osobo-obiektami, a także sam sposób ich filmowania pozwala domniemywać, że D’Agata w ten właśnie sposób stara się walczyć ze śmiercią i upływającym nieubłaganie czasem. W efekcie jednak widzimy tu nie tyle walkę nieszczęśliwego, niemogącego odnaleźć się w życiu człowieka, co raczej porażającą dokumentację piekła, jakie panuje na Ziemi. Czujemy, że dotykamy go realnie, niemal namacalnie, bo z ekranu poraża nas śmiertelny światłocień fotografii artysty. Ten bardzo złożony i problematyczny film bez wątpienia prowokuje i odpycha, ale zarazem otwiera oczy na sprawy, które zazwyczaj staramy się ukryć lub trwale wymazać z naszego życia. The French Magnum photographer Antoine d'Agata is known for three things: taking sublime pictures. Participating one hundred per cent in the environments he depicts. And that these environments are the most abysmal and doomed worlds we can imagine. The brand new film “Atlas” is no exception. It is almost like looking straight into hell – or at least at the earthly half-world, where prostitution and drug abuse leaves the human body in a deathlike shadow-realm of blackened chiaroscuro, which in Agata's depictions assume a materiality almost like oil paintings. “Here we bury the dead and fuck the living”, says a woman on the soundtrack, which is the layer of the film that anchors the depiction of exhausted bodies in a transcendental subjectivity. D'Agata is not just interested in the self-destructive philosophy of excess. He lives it himself, and both in his pictures and with his own body in front of the camera he confronts the death wish, which the subjugation to opiates and an almost animalistic sexuality are both products of. A complex and problematic film will undoubtedly provoke and repel but will also etch itself onto your eyes and mind for a long time.
