Brasilia, luty

Opis filmu

Brasilia, luty to prawdziwa gratka dla fascynatów tak nośnych dziś tematów kształtowania przestrzeni miejskiej, społecznych implikacji architektury i jej związków ze społeczną utopią. W końcu stolica Brazylii to jedno z najsłynniejszych „miast idealnych”, miasto ze snów Luciana Costy i Oscara Niemeyera. Jest niewątpliwie fotogeniczne, a charakterystyczna dla stylu Ramos statyczna, chłodna i precyzyjna kamera sfotografowała je porażająco pięknie. Piękno to jednak niepokojące, a nawet okrutne. Wszystko, co monumentalne, okazuje się tu koniec końców nieludzkie. Jakby wielkie płaszczyzny, organizujące tę przestrzeń, nieubłaganie ją dzieliły, tworząc nieprzekraczalne granice. Chciałoby się powiedzieć, że Brasilia sama poddała temat swojego filmowego portretu, wyraźnie zapowiedziany już w symbolicznym pierwszym ujęciu. To brak międzyludzkiego kontaktu w świecie modernistycznej utopii. Ten klasyczny temat, przywodzący na myśl najważniejsze filmy Antonioniego, nabiera tu wyraźnie społeczno-politycznego wymiaru. Brasilia – administracyjna stolica kraju – to miasto władzy, jej wielkie mieszkanie. Są tu oczywiście także inni mieszkańcy i Ramos również na nich kieruje swoje spojrzenie. Nie spotykają się oni jednak z przedstawicielami „klas wyższych”, a idealna urbanistyka okazuje się być idealną architekturą segregacji. (mn)