Bohaterami filmu są młodzi Francuzi próbujący przygotować przewrót w okresie poprzedzającym rewolucję Maja ‘68. Określają się oni jako maoiści, najpewniej dlatego, że maoizm oferował prostą receptę na skomplikowane problemy. Ponadto, maoizm w latach 60. XX wieku postrzegany był we Francji jako bardziej autentyczny model rewolucji niż skostniały porządek społeczny obowiązujący w bloku wschodnim. Z filmu niewiele się o tej ideologii dowiadujemy. Funkcjonuje ona jako „aura”, zestaw luźnych skojarzeń, świetnie wyrażanych w chwytliwej piosence Mao Mao, która dominuje ścieżkę dźwiękową. Godard traktuje swoich bohaterów trochę jak dzieci bawiące się polityką; zresztą naprawdę są oni dziećmi korzystającymi z wakacyjnej swobody. Zarazem widać, że ich zachowanie fascynuje reżysera. Fakt, że Godard przewidział w Chince Maj ‘68, okazał się dużo ważniejszy niż to, jaki reżyser miał stosunek do filmowanej młodzieży. Dzieło okazało się znacznym sukcesem frekwencyjnym po obu stronach Atlantyku. Do dziś krytycy często do niego wracają, także z uwagi na jego „brechtowski” charakter - widoczną obecność kamery, wstawki z kolaży zdjęć i obrazów oraz ograniczoną paletę kolorów.
