Kiedy Vibeke Løkkeberg przybyła do Berlina na pierwsze Międzynarodowe Seminarium Filmów Kobiecych, miała ze sobą kamerę filmową – była zdeterminowana, by zarejestrować opinie koleżanek–filmowczyń, a kiedy było to możliwe, także debaty konferencyjne. Jej film stanowi świadectwo ambicji, odwagi i niezłomnej walki o równość uczestniczek wydarzenia.
Delegatki odpowiadały na pytania Løkkeberg z całkowitą szczerością. „Jeśli wiemy, czego chcemy, to już samo w sobie jest postrzegane jako agresja” – podkreśla jedna z uczestniczek, opisując sytuację z 1973 roku. Ryzyko wykorzystania seksualnego było czymś oczywistym. Kobiety musiały mieć „trzy razy grubszą skórę”, a jednocześnie wciąż obowiązywał wymóg „pozostania kobiecą”, by nie zostać uznaną za „zbyt męską” – dodaje inna rozmówczyni.
Archiwalny film pokazuje, że profesjonalizm, odporność i ambicja były cechami wspólnymi wszystkich bohaterek. „Trzeba być bardzo aktywną i stanowczą, upierać się przy swoim punkcie widzenia i walczyć o swoje prawa” – mówi niemiecka redaktorka informacyjna.
„Tworzenie to władza” – mówi kolejna. „A władza jest konieczna, by móc mówić i pisać.”
Film jest zapisem pewnej epoki, ale osoby w barwnych strojach mogłyby zostać przeniesione w realia 2025 roku… i nadal natknęłyby się na szklany sufit – zauważa dziś 80-letnia Vibeke Løkkeberg (miała 28 lat, gdy filmowała seminarium).
