Jerzy Kucia powraca po dwunastu latach milczenia refleksyjną opowieścią, zrealizowaną w poetyckiej formule filmowej opartej na relacji obrazu i muzyki. Film przedstawia proces poszukiwania specyfiki pejzażu i wyzwalania ludzkich emocji, przywołując wydarzenia, które miały miejsce w przedstawionej scenerii.
