Główna bohaterka Hasret pracuje dla tureckiego telewizyjnego serwisu informacyjnego. Program i jego wydawcy działają w zgodzie z maksymą: „to, co widać i słychać, ustanawia prawdę”. Nagle jednak wszystko się zmienia, a stacja zostaje poddana rządowej inwigilacji i cenzurze, podczas gdy jej pracownicy mają zakaz korzystania z serwisów społecznościowych i komentowania wypowiedzi polityków. Wkrótce potem Hasret, przeniesiona przez swą apodyktyczną szefową do innego działu, zostaje zwolniona, a dnie spędza samotnie, siedząc na kanapie w mieszkaniu. Kobieta zaczyna doświadczać szeregu halucynacji, słyszeć głosy i obserwować niepokojące zdarzenia. A co więcej, orientuje się, że być może wypadek samochodowy sprzed dwudziestu lat, w którym zginęli jej rodzice, wcale nie jest całą prawdą o ich śmierci. Reżyserka filmu Ceylan Özgün Özcelik tworzy przekonujące studium paranoi i wyobcowania, pogłębiających się ze względu na sytuację polityczną w Turcji. Psychiczne niepokoje i schorzenia głównej bohaterki, stawiającej na prywatnej i osobistej płaszczyźnie czoła bezdusznemu systemowi, stają się metaforą coraz bardziej postępującej alienacji i nieprzepracowanej społecznej traumy.
