Film, pomyślany jako pełnometrażowy dokument kinowy, został pokazany dopiero w roku 1981. Jego konstrukcja przypomina fabularną, demaskatorską komedię. Na kempingu rozpoczyna się wakacyjny obóz szkoleniowy dla młodych małżeństw należących do ZSMP. Z powitalnej mowy komendanta uczestnicy dowiadują się, że ekipa filmowa z WFD będzie rejestrować obozowe życie i zajęcia szkoleniowe pod hasłem „Wzorowa rodzina“. Zgodnie z ideologią partyjną, ma to być odpoczynek „czynny“, służący wychowaniu i integrowaniu ludzi. Niestety szczytne założenia partii w trakcie ich realizacji przybierają karykaturalne kształty... Uczestnicy, wciągnięci w rywalizację o miano „najlepszego małżeństwa“, skuszeni nagrodą w postaci pralki, podporządkowują się panującemu drylowi i zaczynają wzajemnie kontrolować swoje zachowanie. Nie wszyscy. Jedna z rodzin nie przyjmuje reguł gry, nie daje się na siłę „uspołeczniać“. Pod koniec obozu agresja uczestników zwróci się przeciwko nim. Metafora totalitarnego społeczeństwa? Przede wszystkim – studium społecznej bezwładności. Realizacja tego filmu była prowokacją, ujawnioną w napisach końcowych.
