Oto dwa pozornie odległe od siebie życiorysy. W sercu Dhaki mieszka Emma, kobieta z aborygeńskiej mniejszości etnicznej, która codziennie podkrada z przestrzeni publicznej piasek dla swojego kota oraz Hasan, pracownik fabryki, skąd wynosi piasek, marząc o własnym warsztacie i tworzeniu szkła. Kiedy Emma znajdzie w ziarnach kwarcu ludzki palec, a Hasan zostanie przyłapany na gorącym uczynku, ich światy zaczną się przenikać. W historii kina piasek pełni specjalną rolę – to poetycki nośnik znaczeń i metafor. W „Mieście z piasku” jest budulcem bangladeskiej metropolii – Dhaki, wnika głęboko w materię miejsca, w jego codzienność. Piasek nie jest tu tylko tłem, lecz rdzeniem egzystencji w mieście, które rośnie na niestabilnym fundamencie. Przytłaczająca swoją betonową konstrukcją, Dhaka wydaje się monumentalnym zamkiem z piasku – nietrwałym, chwiejnym, pełnym sprzeczności, ale jest też wspaniałą scenerią dla miejskiej symfonii o wyrazistej formie wizualnej. Insp
irowane europejskim modernizmem filmowym „Miasto z piasku” portretuje wielokulturową Dhakę i napięcia związane z jej tożsamością uchwycone w poetyckiej ramie.
