W lipcu 2002 r. dwadzieścia dwie nastolatki z Palestyny i Izraela wyjechały do Stanów Zjednoczonych, by wziąć udział w 10-dniowym kursie kobiecego przywództwa. Mój tak zwany wróg opowiada o sześciu z nich i o tym jak doświadczenie poznania swojego „wroga” jako człowieka zderza się z rzeczywistością ich życia na Bliskim Wschodzie w ciągu kolejnych siedmiu lat. Dziewczyny stają się dorosłe i poprzez ich opowieść widzimy jak tworzenie relacji przekraczających granice jest pierwszym stopniem w kierunku rozwiązywania konfliktu. Te dziewczęta są ekspertami w filmie. Ich głosy powinny zostać wysłuchane, przede wszystkim dlatego, że są młode.
