Ebizô Ichikawa jako Aktor Kousuke Hasegawa / Tamiya Iemon Kô Shibasaki jako Aktorka Miyuki Goto / Oiwa Hitomi Katayama jako Jun Suzuki
Opis filmu
Takashiego Miike zabawy z konwencją horroru ciąg dalszy. Po „Nieodebranym połączeniu” i „Lekcji zła”, w których japoński reżyser rozprawiał się odpowiednio z formułą J-horroru i filmów o psychopatach, przyszła pora na jedną z najsłynniejszych, rodzimych legend o duchu Oiwy (Yotsuya Kaidan). Spisana przez Nanboku Tsuryuę IV w 1825 r. na potrzeby teatru kabuki stała się kulturowym fenomenem, którego zjawiskowość kino jeszcze mocniej utrwaliło. Filmowcy ponad trzydzieści razy przenosili na ekran historię Tsuruyi, rzekomo nawiązującą do autentycznych wydarzeń z czasów szogunatu Tokugawów. Pierwszą wersję z 1921 nakręcił pionier japońskiego kina, Shōzō Makino a (jak do tej pory) ostatnią – Takashi Miike, kto wie czy nie najpracowitszy reżyser świata a z całą pewnością jeden z najbardziej kultowych ze współcześnie tworzących azjatyckich filmowców.
Punktem wyjścia filmu twórcy „Lekcji zła” jest ulubiony motyw kina postmodernistycznego: wzajemne przenikanie się sztuki i życia. Historia nieszczęśliwej Oiwy i jej niegodziwego, okrutnego męża Iemona, który dla perspektywy kariery i ożenku z Ume, dziedziczką bogatego rodu, morduje żonę wraz z kilkuletnim synem, staje się treścią nowatorskiego przedstawienia teatralnego. Nieoczekiwanie fabuła Yotsuya Kaidan znajduje odzwierciedlenie w życiu prywatnym odtwórców głównych ról. Kousuke (Imeon) porzuca swą dotychczasową partnerkę Miyuki (Oiwa) dla młodej aktorki, występującej w roli Ume. Zrozpaczona kobieta zaczyna utożsamiać się z graną w przedstawieniu postacią i powoli pogrążać w obłędzie. Stan psychiczny bohaterki staje się pretekstem do zmiany narracyjnej perspektywy z obiektywnej na subiektywną. Miike wraz z rozwojem akcji zagęszcza atmosferę: elementy sztuki teatralnej pojawiają się w rzeczywistości pozafikcyjnej, aktorzy przestają odróżniać wykreowane na scenie postaci od ich rzeczywistych tożsamości, senne koszmary nawiedzają bohaterów, a narracja ulega niepokojącej inwersji. Taktyka coraz bardziej absurdalnego zagęszczanie przekazu aż do tyleż zaskakującego, co kuriozal
