Opowieść o nieznanym fakcie z historii, kiedy tuż po drugiej wojnie światowej grupa austriackich dzieci trafiła na kilkumiesięczną rekonwalescencję do portugalskich rodzin z wyższych sfer. Film został zrealizowany w całości z użyciem materiałów archiwalnych, zdjęć i ujęć zmontowanych w taki sposób, że mamy do czynienia nie z klasycznym dokumentem, lecz z pełną dramaturgii, emocjonalną narracją. Jednak reżyserom – jak deklarują – nie tyle chodzi o poszukiwanie prawdy o przeszłości, ile o zbadanie, co leży pod powierzchnią reprezentacji, jaką ta przeszłość po sobie zostawiła. Jednym słowem – o zdemaskowanie jej kodu związanego np. z faktem, że zdjęcia i filmy pochodzą z czasów prawicowego reżimu, odzwierciedlonego w strukturze rodziny. Mamy tu więc do czynienia raczej ze współczesnym doświadczeniem przeszłości niż z opowieścią o niej. Tak eksperymentalne podejście jest możliwe dzięki autorskiemu montażowi zarówno obrazów, jak i dźwięków oraz połączeniu w kolektywny głos relacji kilku świadków, dorosłych już uczestników wydarzeń, którzy odwołują się do swoich dziecięcych wspomnień. Złożone, zachwycające wizualnie kino.
[Agnieszka Szeffel]
