Film jest próbą przeniesienia w przestrzeń obrazu doznań właściwych obcowaniu z muzyką ambient – wizualne impresje spaja motyw przewodni. Funkcję powtarzalnej frazy pełnią tytułowe drogi. Początkowo można odnieść wrażenie, że każda repetycja to jedynie subtelna modyfikacja krajobrazu, po chwili jednak oczom widza ukazuje się nieskrępowana różnorodność. Komu bliskie jest motto reżysera, głoszące, że artyzm to po prostu dostrzeganie i relacjonowanie, odnajdzie w Ścieżkach radość z patrzenia tak pierwotnego, że dawno wyrzuconego poza główny obieg. W tej podróży to widz i jego wewnętrzny świat stają się bohaterem i podmiotem, a kierunek wyznacza intensywność, z jaką odbiorca kontroluje swoją uwagę.
Opracowanie: Ludwika Mastalerz
