Somnilokwia to fachowe określenie mówienia przez sen. Dion McGregor, broadwayowski tekściarz, był najsłynniejszym sennym mówcą, jakiego udało się zarejestrować. Jego nocne monologi – odjazdowe i surrealistyczne, perwersyjne i zabawne – nagrywał przez kilka lat kolega, z którym Dion dzielił malutkie mieszkanko w Nowym Jorku. McGregor śnił na głos całe lata 60., wprowadzając słuchaczy w świat swoich podświadomych tęsknot i niecenzurowanych emocji. Kiedy rozum śpi, budzą się upiory – nocne dramaty Amerykanina są zaludnione przez karły do wynajęcia, roznegliżowane wampy, autostopowicze porywający karetki. s omnilokwie są jak wizyta w śpiącym ciele. Na początku filmu słyszymy zapraszający głos McGregora: Czekałem na was. Wejdźcie , po czym wchodzimy do wewnętrznego świata śniącego umysłu, a na ekranie oglądamy nieostre kontury śpiących ciał. Wraz z upływem czasu obrazy stają się coraz bardziej wyraźne, a sny bardziej deliryczne. Véréna Paravel i Lucien Castaing-Taylor, twórcy Harvard Sensory Etnography Lab, stworzyli kilka najbardziej eksperymentalnych filmów dokumentalnych ostatniej dekady, tak manipulując obrazem i dźwiękiem, by dać widzowi nie tyle obraz pokazywanego zjawiska, co stworzyć iluzję zmysłowego doświadczenia. somnilokwie są ich najbardziej awangardowym przedsięwzięciem, porzucającym już zupełnie dokumentalny porządek, zbliżającym się do koszmarów sennych rodem z malarstwa Francisa Bacona czy nocnej fenomenologii Philippe'a Grandrieux.
