Film opowiadany w pierwszej osobie, o tym, jak się zmieniało i kształtowało postrzeganie i rozumienie świata przez Zbigniewa Dłubaka. Poczynając od intuicyjnego zachwytu 14-latka nad reprodukcją obrazu, poprzez kontakty z Władysławem Strzemińskim i sztuką jego kręgu - aż po świadome wybory i działania następnych dziesięcioleci. Na kanwie monologu powstał film o przemyśleniach, o wnioskach, o tym wszystkim, co wraz z malarstwem i fotografią stanowi „trzeci filar” działań Zbigniewa Dłubaka, co jest jego refleksją o sztuce. Materiałem dowodowym są także zachwyty i emocje, które stymulowały artystę. Jest to zwierzenie: „jak się zmieniało moje postrzeganie świata i jak to próbowałem przekazywać w mojej twórczości”. Oczywiście - nie jest to tłumaczenie, jak „pojmować” poszczególne fotogramy czy obrazy. Chodzi o rozmowę na temat pewnych obszarów wrażliwości oka, umysłu - i serca.
